Op de hoek bij het kruispunt Leliestraat/Boschovenseweg bevindt zich een reconstructie van de veertig meter lange centrale antennemast van het draadloze militaire zend- en ontvangststation MN7. Vanaf maart 1915 werd de installatie door het Belgische leger opgebouwd. Tientallen mensen slaagden erin om de plannen meer dan een half jaar geheim te houden! Voor de aarding werd met de spade een put uitgegraven van drie en een halve meter diep en met een omtrek van 27 meter. De aarding bestond uit zinken platen. Die maakten een hels lawaai bij het vervoer, wat Nederlandse douaniers niet stoorde. Zij namen net hun middagpauze. Een grote partij steenkool werd per trein aangevoerd. De kolen werden niet naar de geadresseerde op het vervoersdocument gebracht, maar naar het zendstation. Omdat de kar niet goed afsloot, was op de weg een breed spoor van steenkoolgruis zichtbaar. Het viel niemand op. Veertig scheepsmasten van achttien meter lang kwamen vanuit Zaandam naar het treinstation van Baarle-Nassau. Een lokale ambachtsman vervoerde de palen per twee of drie met een handkar (!) naar het zendstation. Niemand stelde zich vragen.

Na de oprichting van de antennemast werd de zendinstallatie constant bewaakt om Duitse sabotagepogingen te voorkomen. In het begin gebeurde de bewaking door bloedhonden. ’s Nachts werd de omgeving met zoeklichten bespied. Regionale kranten spraken als volgt over ‘de lichtstad Baarle-Hertog’: ‘Terwijl de mensen van Baarle-Nassau elke avond in een Egyptische duisternis zitten, is het of er op dat Belgische terrein een Roemeense petroleumbron ontdekt is.’

Voor meer informatie over Baarle tijdens de Eerste Wereldoorlog; zie www.dodendraad.org